La experiencia más Latinoamericana

“De meest Latijns-Amerikaanse ervaring die je kunt hebben.” Dat is hoe Verónica, mijn gastvrouw, La Vega beschreef terwijl we onszelf in de metro propten. En ze had helemaal gelijk. La Vega is een hele grote markt in het centrum van Santiago. Het is een beetje wat ik gewend ben van de Haagse Markt, maar dan tien keer groter en honderd keer drukker. Zodra je het metrostation uitloopt, komt een muur van geluiden, geuren, kleuren en indrukken op je af. Kraampjes die eruitzien alsof ze de laatste spullen van oma’s zolder proberen te verkopen. Een kartonnen doos die dienstdoet als etalage, met een paar hoopjes gember en zoete aardappelen. En binnenin de markthal is het nog veel drukker. Mijn energieke gastvrouw is al ijverig bezig de maandboodschappen te halen terwijl ik nog sta te hannesen om m’n tas op mijn buik te dragen zodat ik niet bestolen word. Er zijn kraampjes met enorme zakken met thee en kruiden en meel en sauzen. Winkels met kazen die proberen zo lekker te zijn als Nederlandse kaas maar er jammerlijk in falen. Er zijn mensen die zonder genade met hun boodschappentrolleys over je voeten heen denderen. Er zijn straathonden die de koolbladeren van de grond eten. En dat alles terwijl Verónica mij in rap Spaans vragen stelt die ik op dat moment echt niet kan vertalen in m’n hoofd. Op de terugweg is het een stuk rustiger in de metro en eten we allebei een banaan. Aan mijn moeheid te voelen heb ik vandaag inderdaad heel Latijns-Amerika gezien in één dag.

De afgelopen dagen zijn hartstikke snel voorbij gegaan. Ik ben warm ontvangen in het huis van Verónica. Haar dochter Nati heeft me de eerst dag geholpen om een beetje wegwijs te worden in de buurt, schoonzoon uit Nederland Roel heeft plinten geplaatst in m’n kamer en kat Lulu heeft mij persoonlijk vergekozen tot haar favoriete kussen annex krabpaal. Op vrijdag werd ik door Veró’s zoon Felipe uitgenodigd om mee te komen naar een bijeenkomst van de jongeren uit zijn kerk. Het is grappig hoe snel je je welkom kan voelen in een land wanneer de mensen je met open armen ontvangen.

Zo succesvol als mijn sociale Chileense leven is, zo onsuccesvol is mijn academische leven. De universiteit dacht dat het een handig idee was om de introductieactiviteit voor buitenlandse studenten te plannen ná de deadline van het inschrijven voor vakken, waardoor ik nu een verdacht leeg rooster heb. Hoewel zes maanden vakantie in dit land op zich geen straf zijn, lijkt het me ook wel leuk iets nuttigs te doen. Het resultaat hiervan is dat ik mijn eerste e-mail in het Spaans heb geschreven. Gericht aan de universiteit. Of er nog lege plekken zijn bij de vakken die ik wil. Ik ben benieuwd wanneer ik antwoord krijg.

Ik ben er ook achter gekomen dat een aardbeving minder voelt als een schok en meer als een golf. In Chili noemen ze een aardbeving van minder dan 6 op de schaal van Richter trouwens geen aardbeving, maar een trilling. “Nederlanders stellen zich verschrikkelijk aan! 3,9 is niks!” zei Nati toen ik haar vertelde over de aardbevingen in Groningen. Toen ik zei dat er scheuren in huizen zitten, zei ze dat we dan maar niet op het zand moesten bouwen.

Ik heb ook een paar andere schokken gevoeld. Die noemen ze hier cultuurschokken. Ze waren niet zo groot, maar wel voelbaar. Zoals wanneer Veró zich de benen uit het lijf loopt om het mij als gast gemakkelijk te maken. Of het feit dat het hier heel normaal is voor stelletjes om elkaar zowat op te staan vreten in de metro terwijl de rest van de passagiers zonder verblikken of verblozen staat toe te kijken. Ja, ik denk dat ik me hier wel ga vermaken.