Op Excursie

"Hola chicos!" roept een jonge man terwijl hij van z'n fiets springt. Hij draagt zwarte skinny jeans, een zwart bomberjack en heeft tunnels van minimaal 2 centimeter in zn oren. Deze hipster is dus mijn professor. Dat is meteen het eerste verschil tussen het universitaire leven hier en in Nederland: de leraren zijn over het algemeen veel jonger en zijn post-master studenten. Ook zijn ze veel persoonlijker, niet van die afstandelijke hoogleraren die voorin de collegezaal staan. Terwijl ik samen met m'n groepje door de drukste volkswijk van Santiago struin, op zoek naar stedelijke elementen, denk ik na over alle deadlines en toetsen die ik de komende tijd nog heb. De lesstof is hier over het algemeen niet heel moeilijk, het meeste heb ik op de middelbare school al gehad, of in de eerste twee jaar van de uni. Wat het lastiger maakt is natuurlijk de taal: hoewel mijn Spaans met sprongen vooruit gaat, kost het me nog steeds best veel moeite om me te concentreren op teksten van 30+ pagina’s en om de lessen volledig te kunnen volgen. Een andere moeilijkheid is het feit dat ik elke week wel één of twee toetsen heb. Dat is ook irritant als je tripjes wilt maken of even wat leuks wilt doen.

Gelukkig zijn daar de excursies. Met minstens drie van de zes vakken die ik volg gaan we naar plekken buiten de uni. De eerste keer gingen we naar een “lage” heuvel, aldus de lerares. Het ding was 600 meter hoog en dus twee keer zo groot als de Vaalserberg, maar inderdaad, in vergelijking met de Andes die overal bovenuit torent is het een kleine heuvel. Op de heuvel waren overblijfselen van de Inca-cultuur, waaronder een steen waarop je coca-bladeren kon offeren. Terwijl de lerares de blaadjes uitdeelt aan degenen die hun respect willen tonen aan één of andere langvergeten Inca-god, geniet ik van het uitzicht en de bloemen in het park. Dat is voor mij respectvol genoeg tegenover mijn eigen God.

Met een ander vak gingen we naar een overstroombaar park. Dit park is een aantal jaar geleden gebouwd om overtollig water uit de rivier de Mapocho op te vangen ten tijde van een overstroming. Terwijl mijn Chileense klasgenoten nieuwsgierig rondlopen en zich verbazen over dit onbekende straaltje innovatie, probeer ik me voor te stellen hoe vaak dit park in de Nederlandse uiterwaarden zou passen.

Voor het vak fysische geografie (dat ook over cityplanning gaat, wat dus totaal niks te maken heeft met fysische geografie) hadden we twee excursies achter elkaar. Eentje in het centrum van Santiago, en de andere in het Central Business District in het noorden, niet zo ver van mijn huis. Het contrast had niet groter kunnen zijn. De buurt rondom La Vega (lees hiervoor mijn tweede blog) is vies, druk en met heel veel steen, beton en asfalt. De wijk Alto Las Condes is rijk, groen en met veel glazen hoogbouw. Er is zelfs een fietspad, een zeldzaamheid hier.

Meteen na deze excursie moet ik nog verder naar het noorden, buiten Santiago, om een kabeltram te bekijken. Ik moet dus een heel eind met de bus. Helaas hebben de bussen geen schermpje waarop staat bij welke halte we zijn, en ook de haltes hebben geen namen, maar nummers die op een heel klein, bijna onzichtbaar bord staan. Gelukkig is de buschauffeur heel behulpzaam en zet hij me netjes af bij de juiste halte. Samen met een paar klasgenoten neem ik de (gratis 😊) tram naar boven, vanaf waar je een geweldig uitzicht hebt over de stad. En als je de andere kant op kijkt, kan je de besneeuwde bergtoppen van de Andes zien. Ik ben blij dat er excursies bestaan.