Het leven van een kat

Wij katten houden niet zo van veranderingen. Sommigen zijn nou eenmaal avontuurlijk en anderen zijn gewoontedieren. Tot voor kort was mijn leven heel regelmatig. Mijn menselijke slaven vertrokken elke ochtend vroeg naar daar waar mensen heen gaan als ze weggaan. 's Avonds kwamen ze dan weer terug, gaven mij een kriebel achter m'n oren en aten hun eten, deden hun dingen enzovoort. Ik sliep 's nachts altijd bij mijn beste vriend, Felipe, in de kamer naast de badkamer. Overdag, als de mensen niet thuis waren, sliep ik op de bank of doezelde ik lekker weg in de zon, dromend over betere tijden, toen we nog in een groot huis met een tuin woonden en ik in bomen kon klimmen en achter de vogels aan kon zitten. Soms heb ik energie over, dan race ik rondjes door de kamer en klim ik bovenop de kast. Vanaf daar heb je een geweldig uitzicht over de kamer!

Maar een tijdje geleden werd onze regelmaat ernstig verstoord. Het begon er al mee dat Felipe verhuisde naar een andere kamer. Ineens moest ik door de keuken om bij mijn etensbak te komen. En later kwam er ineens een ander mens bij ons wonen! In het begin was ik nogal verbaasd. Ik ben al behoorlijk oud, dus ik kan de mensentaal redelijk verstaan, maar deze mens sprak heel anders. Het klonk een beetje als scheurend papier. En deze mens ging in de oude kamer van Felipe wonen. Gelukkig kan ik zelf de kamerdeur openmaken, zodat ik af en toe stiekem een kijkje kon nemen in de kamer van dit vreemde meisje. Haar spullen roken anders, totaal niet naar iets wat ik ken. En ook het eten wat het meisje altijd voor zichzelf klaarmaakt ruikt niet naar het eten dat Vero of Felipe altijd maakt.

In het begin was ik niet zo gecharmeerd van deze nieuwe mens. Ze schreeuwde altijd als ik op haar schoot probeerde te klimmen en ze joeg me altijd haar kamer uit. Maar langzamerhand veranderde dat. Het meisje en ik werden vrienden. Soms kwam ik 's ochtends bij haar op bed liggen als ze aan het uitslapen was. En ze is enorm goed in aaien! Ze weet altijd precies op welk plekje onder mijn kin ze moet krabben om mij te laten spinnen. En ze staat me toe dat ik op het toetsenbord van haar computer slaap. Oké, ze begint wel altijd tegen me te praten in die rare taal van haar en dan jaagt ze me van haar bureau af, maar ze laat haar laptop wel altijd openstaan, dus dan mag het, toch?

Ze is heel anders dan Vero of Felipe, dat kan ik wel voelen. Vero is gewoon altijd een beetje druk. En als ze me knuffelt, dan doet ze dat met zo veel kracht dat ik bijna stik. En Felipe is juist heel rustig. Het liefst is hij alleen met mij op zijn kamer. Hij houdt niet zo van mensen en het leven is voor hem een beetje eng, heb ik het idee. Maar het meisje is heel anders. Ze loopt altijd te zingen en ik kan voelen dat ze geniet van veel kleine dingen. En ze houdt ervan om met mensen te praten. Als kat snap ik dat niet zo goed, ik vind mensen vaak maar stom. Behalve Vero en Felipe. En het vreemde meisje.