Halloween

De bergen in de verte zijn rafelig, alsof iemand de hemel van de aarde heeft afgescheurd en er een rafelrand is achtergebleven. Om me heen is pure woestijn, met zanderige heuveltjes en grillige rotsblokken. Aan de schaduwzijde van de heuvels groeien soms nog kleine graspollen, maar meer leven is er niet te bekennen. Dit is dus de droogste plek op aarde, de Atacamawoestijn. Gisteravond zijn we aangekomen in Calama en nu zitten we in de bus naar San Pedro de Atacama. Ik ben met een Poolse en twee Duitsers, wat geniale taferelen oplevert, aangezien we vier talen met elkaar spreken: Engels, Spaans, Duits en Nederlands.

De bus schommelt af en toe heftig heen en weer op de smalle woestijnweg terwijl de zon, zelfs al om 9 uur 's ochtends, heftig brandt. De warmte en de beweging maken me slaperig. Sowieso ben ik nogal moe. Onze vlucht gisteren kwam laat aan en de avond ervoor had ik een Halloween-feestje. Normaal hou ik niet zo van Halloween en al die dingen, maar hier is de cultuur omtrent het feest anders. Halloween staat hier meer in verbinding met de "Dia de los Muertos," een feestdag met Incaanse wortels. Het was bedoeld om gestorven voorouders te vereren, maar het had ook een functie van rouwverwerking. Hoewel Chili een katholiek land is, zit het nog steeds best wel in de cultuur om de Dia de los Muertos veel aandacht te geven. Een een van mijn klassen deden we zelfs een spel waarbij we elkaar vragen stelden over de ander's perspectief op de dood.

Met Halloween zal je hier weinig mensen zien die verkleed zijn als Magere Hein. De meeste mensen hebben gezichtsmake-up of maskers in een variatie op de Dia de los Muertos versieringen. Dat maakt het een stuk minder eng. De tradities rondom de dood hier laat me ook nadenken over mijn eigen kijk op de dood. Bekijken we in het Westen de dood niet veel te fatalistisch?

Doordat mijn waterfles zich vacuüm zuigt, merk ik dat we op steeds grotere hoogte komen. We rijden San Pedro de Atacama binnen. Het voetbalveld is een vierkante zandvlakte waarop de lijnen met lichter zand zijn getekend. Het is ongelooflijk warm, en het eerste wat ik doe is zonnebrandcrème smeren, want ik voel mezelf al levend verbranden. De rest van de ochtend zijn we bezig om een tour naar Bolivia te zoeken en boeken. Die middag ga ik samen met mijn Poolse en Duitse vriendinnen naar de Vallei van de Maan, die zo heet omdat het nogal op een maanlandschap lijkt. De rest van de middag kruipen we met een heleboel andere mensen die ook een tour geboekt hebben door grotten, maken we dezelfde foto’s bij uitzichtpunten en kijken we naar dezelfde zonsondergang. Het is leuk, omdat ik met vriendinnen ben, maar toch verlang ik naar wat meer rust en minder mensen. Ik hoop maar dat het in Bolivia wat leger is.