Alles wat ik nog wilde zeggen

Daar ben ik weer: Madrid Airport. Uit sentimentele gevoelens besluit ik de blog terug te lezen die ik een halfjaar geleden hier geschreven heb. Wat is er in de tussentijd veel gebeurt! Grijnzend lees ik terug hoe ik schreef dat ik nog geen idee had of ik wel de discipline had om een blog bij te houden. Ik vind dat ik trots op mezelf mag zijn: ik heb meer blogs geschreven dan ik van tevoren gedacht had. Alleen de laatste anderhalve maand zijn er een beetje bij ingeschoten. Dat komt vooral omdat ik in die maanden ongelofelijk veel gedaan heb. 

Ik ben vergeten te schrijven over mijn vakantie(tje) naar La Serena, aan het strand, waar ik mijn laatste beetje wijn aan iemand op het strand gaf en er twee heerlijke coquilles voor terugkreeg. Waar ik naar Valle del Elqui ging, een officieel “sterrenreservaat.” Waar ik op het strand een geweldig leuk koppel tegenkwam waar ik de hele dag mee optrok, om er vervolgens achter te komen dat ze daar op huwelijksreis waren. 

Ik ben vergeten te schrijven over hoe ik kerst gevierd heb met mijn Chileense familie, hoe we kerstadeau’s uitdeelden en enorm hebben gelachen. Of over mijn Oud en Nieuw, waar ik om 8 uur ’s avonds lekker Bohemian Rhapsody zat mee te zingen en me ineens realiseerde dat het in Nederland al nieuwjaar was. En dat ik om middernacht naar de nationale vuurwerkshow op de telecomtoren ging kijken en toekeek hoe de Chilenen salsa dansten op het midden van de straat. 

Ik ben vergeten te schrijven over mijn vakantie naar het zuiden, waar de eigenaar van het hostel in Castro, op het eiland Chiloé, de beste zalmceviche maakte die ik ooit heb geproefd. Of over Puerto Montt, waar de zeeleeuwen in havencontainers kruipen om afval te eten en niemand ervan op- of omkijkt. 

Ik ben vergeten te schrijven over Puerto Varas, waar ik werd uitgenodigd door een Canadees om mee te gaan raften, en ook uit desbetreffende raft in het water ben geflikkerd. Waar de familie van het outdoorbedrijf me beval om met hen mee te barbecueën, een barbecue waarmee een familie in Afrika zich zes maanden zou kunnen voeden. Puerto Varas, waar ik in de helderste meren zwom, met twee Chilenen een vulkaan beklom en genoot van de zonsondergang.

Ik ben vergeten te schrijven over Patagonië, de grootste klap-op-de-vuurpijl-vakantie die je je maar kan wensen. Over de weidsheid en de gure wind en de bergen en de mensen. Over hoe we de bus naar het nationale park probeerden in te halen met de auto, maar vervolgens panne kregen en uiteindelijk zijn gaan liften. Over hoe ik naar de Torres del Paine ben geklommen, hét symbool van Chili.

Ik ben vergeten te schrijven over al die mensen die ik heb leren kennen, die een plekje in mijn hart hebben gekregen. Over alle plekken die ik heb bezocht waar een stukje van mijn hart is achtergebleven. Over alle opgedane en verloren gegane kennis, over familie en vrienden, over eenzaamheid en samenzijn. 

En nu zit ik hier dus weer, op Madrid Airport. Ik heb afscheid genomen van mijn vrienden in Chili, mijn kat en mijn eigen plekkie. Deze keer heb ik mijn felroze hakschoenen maar ternauwernood in mijn rugzak gekregen. Ik heb enorm veel zin om zin om weer naar huis te gaan, maar evenveel verdriet omdat ik van huis weg moest.