Langeafstandsverdriet

24 oktober 2019 - Den Haag, Nederland

9 Uur ’s ochtends, ik word wakker. Het eerste wat ik doe is mijn telefoon pakken en m’n Whatsapp en Facebook checken. Zijn mijn vrienden veilig thuisgekomen na de mars? Is er al meer nieuws?

Wat kan het pijn doen om een land dat voelt als een tweede vaderland zo in de chaos gestort te zien worden. Wat kan het iemand op het puntje van z’n stoel houden. Wat kan het je gedachten beheersen. Wat kunnen de video's, foto’s en berichten op sociale media je hoofd binnendringen en zich daar nestelen. Wat kunnen de dreiging, de chaos, het geweld, het verdriet je hele doen en laten overschaduwen.

Toen ik vorige week zag dat er protesten waren uitgebroken in Chili wegens verhoogde metroprijzen, dacht ik: “In Chili protesteren ze zoveel, de politiek gaat hier weer niet naar luisteren en na een paar dagen is het overgewaaid.” Maar inmiddels gaat het allang niet meer over die 30 peso’s extra voor de metro, inmiddels gaat het over 30 jaar structurele ongelijkheid, corruptie en ongerechtigheid. Ik had niet kunnen weten dat het uit zou lopen op zo’n enorme manifestatie, waarin de straten van Santiago en andere steden compleet vol zouden staan met mensen. Dat er zelfs manifestaties in het buitenland zouden worden gehouden.

Maar toch, de angst blijft. Op een klein niveau de angst voor de veiligheid van mijn vrienden en kennissen daar, omdat ik weet dat ze vrijwel allemaal aan het protesteren zijn. Ik ben bang dat ze gewond raken of zelfs overlijden, misschien door de hand van het leger of politie, die zeer repressief reageren op de (vreedzame) protesten. Of misschien door de hand van diegenen die op een gewelddadige manier protesteren, brandstichten en plunderen.

Ook op een groter niveau blijft mijn angst. Op sociale media gaan de berichten al rond: dit is een “auto-coup,” een manier voor het leger om voor de tweede keer in minder dan 50 jaar de politieke macht in handen te krijgen. Er zouden mensen gevangen worden gehouden in metrostations door de politie. Er zou met scherp worden geschoten tijdens vreedzame marsen, waar vaak kinderen bij aanwezig zijn. Facebook-accounts zouden geblokkeerd worden en journalisten zouden bedreigd, beschoten en gearresteerd worden. Gevangengenomen demonstranten zouden vernederd, verkracht en mishandeld worden op politiebureaus. Helaas zijn bijna alle Chileense media in handen van de politieke elite, en geven dus erg eenzijdig nieuws. Aan de andere kant circuleert op sociale media veel fake nieuws, met gemanipuleerde beelden en onduidelijke foto’s.

Ik blijf maar delen op Facebook. Ik blijf maar zoeken naar betrouwbare bronnen. Ik blijf maar video's zien van de protesten, van de branden, van de gewonden, van het geweld van zowel politie (in grote mate) als demonstranten (in veel mindere mate).

Tegelijk zie ik ook sprankjes van hoop. De samenhang van de normaal zo verdeelde Chileense maatschappij is op dit moment enorm. Iedereen gaat de straat op, van de ergste kakker tot de grootste tokkie. Zelfs in Providencia (zeg maar Het Gooi van Chili) zijn marsen. Hoewel het leger normaal gesproken een medestander is van de politie, werd in Viña del Mar een vreedzame mars juist beschermd door het leger tégen het politiegeweld. En president Piñera heeft toegezegd onder andere het pensioenstelsel en de zorg te gaan hervormen, twee dingen waar de Chilenen erg ontevreden over waren. Hoewel dit nog niet is wat Chili écht nodig heeft om een rechtvaardigere maatschappij te worden, is het een stap in de goede richting.

Misschien is deze enorme ontlading nodig om échte verandering te bewerkstelligen. En tot die tijd blijf ik bidden voor verandering in mijn tweede vaderland, voor alle Chilenen die de straat op gaan, of juist niet. Voor de president, dat zijn hart verzacht mag worden. Voor de herrieschoppers, dat ze mogen inzien dat geweld niet de manier is. Voor de vreedzame demonstranten, dat ze veilig mogen zijn te midden van geweld en chaos en traangas en kogels. Voor het leger en de politie, dat ze kunnen erkennen dat machtsmisbruik en de wapens heffen tegen eigen volk geen duurzame oplossingen brengt. Voor Chili.

Viva Chile

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade