a long-expected journey

Het vliegveld van Madrid is groot en modern. Het dak van houten latjes wordt ondersteund door grote stalen pilaren die allemaal een andere kleur hebben. Hier breng ik de komende 12 uur door, terwijl ik wacht op mijn vlucht naar Santiago de Chile. Mijn vader, moeder en ik zijn vanochtend al om half 4 opgestaan voor mijn vlucht naar Madrid en het korte nachtje begint erin te hakken. Helaas hebben de Spanjaarden bedacht om bankjes met armleuningen neer te zetten, dus je kan er niet echt lekker op slapen. Ik besluit de tijd op een andere manier te doden: ik ga proberen een reisblog bij te houden.

Ik heb altijd grote bewondering gehad voor mensen die een blog bijhouden van hun reis. Wat een discipline moeten die mensen hebben, om niet helemaal op te gaan in het reizen en het thuisfront in de gaten te houden. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat ik niet gestructureerd genoeg ben om zoiets lang vol te houden, maar ik heb de afgelopen jaren ook wel wat bijgeleerd, en als je het niet probeert kom je er sowieso niet achter of iets jouw talent is of niet.

De afgelopen zes maanden hebben voor mij in het teken gestaan van reizen. Het begon er al mee dat ik in de commissie zat die de lustrumreis moest regelen, de vijfjaarlijkse reis van mijn studentenvereniging. Vier dagen lang genoten we met zo’n 40 man van al het goede dat Boedapest te bieden heeft: Donaucruises,  thermale baden en bovenal het goedkope bier. Reis nummer twee zat er ook al een tijdje aan te komen: mijn goede vriendin en ex-huisgenoot Jessie ging trouwen in Namibië en dat wilde ik natuurlijk niet missen. Het werden twee volle en bijzondere weken, waarin we met een grote groep vrienden naar het strand gingen, trekker reden op de boerderij en op safari gingen. En dan niet in een safaripark á la Beekse Bergen, maar echt een gebied ter grootte van Nederland, compleet met uitgestrekte zoutvlakte en loslopende leeuwen die een zebra-karkas op  zaten peuzelen. Hoewel ik enorm heb genoten van m’n reis naar Namibië, was ik ook wel weer blij om thuis te zijn. Ik had rust nodig.

Maar die rust duurde niet lang: voor ik het wist zat ik alweer waar ik nu zit, op een tussenstop in Madrid. Met m’n felroze hakschoenen, een bak snoeptomaatjes en ongeveer duizend stempels in m’n paspoort ben ik het vliegtuig ingestapt. Vol goede moed begin ik aan deze nieuwe reis, zes maanden studeren in Santiago. Als ik het reisbloggen volhoud, zal de rest ook wel lukken, denk ik. En zo niet, dan geldt: geen bericht is goed bericht!